Na mijn 3e plaats van vorig jaar kwam ik terug naar Aarschot om minstens even goed te doen. Het zwemmen ging vlotjes en ik kwam als eerste uit het water. De wissel ging wat minder maar ik zat toch nog bij de eerste op de fiets. We waren weg met een groepje van 4 en reden allemaal op reglementaire afstand van elkaar. Bij het binnenrijden van Aarschot centrum en dus ook de eerste heuvel plaatste ik een versnelling. Ik voelde al snel dat ik geen goede benen had en moest wat gas terug nemen, hierna liet ik me afzakken naar 3e positie. Bij één van de heuvels erna reed Tom Suetens wat trager naar boven, waardoor we allemaal wat dichter opeen kwamen rijden. Net op dat moment kwam er een official die het nodig vond om ons zonder waarschuwing een kaart te geven. Nog even geprotesteerd maar er was niets tegen in te brengen. Van colère en onbegrip demarreerde ik op de volgende heuvel en sloeg een klein kloofje met Tom. Ik had echt geen goede benen en moest weeral de snelheid laten zakken waardoor we terug samen kwamen. Na de wisselzone moesten we met 3 onze minuut straftijd uitzitten, alvorens we aan het lopen mochten beginnen. Die minuut straftijd leek wel uren te duren. De eerste kilometer lopen ging vlot, maar daarna stuikte ik weeral in elkaar. De rest van het lopen was weer een ware martelgang en ik werd langs alle kanten voorbijgestoken. Ik was blij dat ik over de finish kon lopen maar wel pas op een teleurstellende 11e plaats. Dit was weeral een wedstrijd om snel te vergeten, en ik blijf erbij dat de kaart onterecht was. Want ik denk dat de meeste wel weten dat ik alles behalve een profiteur op de fiets ben.
Een week na het tegenvallende Bk was het de flanders cup wedstrijd in Kortrijk. De zon scheen ongenadig hard en de temperatuur lag boven de 30 graden. Ondanks het warme weer was het toch zwemmen met wetsuit. Ik was het snelste weg van iedereen en lag de eerste 300m op kop. Daarna nam ik wat gas terug en liet het werk over aan de anderen. We bouwden met zijn vieren al een mooie voorsprong op tijdens het zwemmen. In de wissel deed ik iets wat ik nog nooit eerder deed, als allersnelste wisselen. Ik zat dus als eerste op de fiets en wachtte op de anderen om dan met 4 samen te werken. Het fietsen was lastig vanwege de hitte en het golvende parcours, en Thomas Jurgens moest bergop lossen. Zo reden we met drie verder onder leiding van Willem Brems die beresterk was bergop. We werkten goed samen en we liepen steeds verder uit op de achtervolgers. Toen we in de wisselzone aankwamen hadden we 5 minuten voorsprong, dit zag er enorm goed uit. Maar vanaf dat ik van mijn fiets stapte begon ik te duizelen en werd het zwart voor mijn ogen. Ik kon mezelf herstellen, maar was blijkbaar volledig leeg. Gelukkig mocht vanwege het warme weer drank aangegeven worden vanuit het publiek. Mijn pa was ondertussen snel een cola gaan halen, en zonder die cola was ik er nooit geraakt. De 10km lopen was meer slenteren, maar ik ben toch nog aangekomen als 12e. Jammer dat ik helemaal instortte tijdens het lopen, want dit was mijn kans op een eerste flanders cup podium.
Wat een belangrijke wedstrijd moest worden draaide uit op een flater. Ik stond in de ochtend al op met buikkrampen en moest om de 5 minuten naar het toilet. Vooraf had ik met Tim afgesproken dat ik hem ging helpen. Het zwemmen ging goed en ik vormde de schakel tussen de kopgroep en Tim. Op het einde moest hij toch een klein gaatje laten maar de schade was beperkt. Tot daar ging alles volgens plan, maar daarna liep alles mis. In de wisselzone was mijn racebelt kapot gesprongen en Tim raakte niet in zijn schoenen. Toen we uiteindelijk weg waren wou ik het gat naar de kop zo snel mogelijk dichten. Ik deed dit iets te enthousiast en vloog uit de bocht. Ik kon nog recht blijven maar Tim lag tegen de grond. Toen hij weer op zijn fiets zat begon ik weer gas te geven, weeral iets te enthousiast. Tim had nog last van zijn val en had de rol gelost, zonder dat ik het doorhad. Toen ik dat uiteindelijk toch doorhad, wist ik niet goed wat te doen. Plots meende ik in de verte de kopgroep te zien rijden. Dan maar zo hard mogelijk rijden tot in de kopgroep, dacht ik. Toen we ze bijna hadden ingehaald merkte ik dat het niet de kopgroep was die voor ons reed. De moed zakte me in de schoenen en ik zette me gedurende de rest van het fietsen achteraan. Op het einde van het fietsen werd mijn groepje nog ingehaald door een grote groep achtervolgers. Ik kwam als laatste uit de wisselzone, en het lopen ging meteen niet goed. Ik kreeg weer last van buikkrampen en stapte uit de wedstrijd. Een enorme teleurstelling, mijn eerste DNF.
|
Archives
July 2016
|