Afgelopen zondag stond ik aan de start van de sprinttriatlon in Geraardsbergen. Het zwemmen ging door in een mooie vijver in provinciaal domein De Gavers. Voor de eerste keer dit jaar had ik een goed gevoel tijdens het zwemmen en kon ik mee met de kop uit het water komen. Ik had een goede wissel en zat als 3e op de fiets. De aanloopstrook naar de plaatselijke rondes had ik niet verkend en deze bleek al best zwaar te zijn. De helling die we moesten oprijden was niet zo stijl maar bleef eindeloos doorlopen. In de eerste plaatselijke ronde doken we met 7 koplopers De Vesten af het centrum van Geraardsbergen in, om daar op de markt een bocht van 180° te maken en terug De Vesten omhoog te rijden. Dit was al best slopend maar het zwaarste stuk moest nog komen met de legendarische “Muur van Geraardsbergen”. Ploegmaat Tom plaatste al meteen bij de eerste passage een aanval maar ik kon attent mee glippen. Door de aanval van Tom was de kopgroep herleid van 7 naar 3 en we gaven meteen gas om de anderen op achterstand te houden. Bij de 2e passage in het centrum werd ik gehinderd door een vrouw en moest ik een gaatje laten op Tom en Alexis. Ik had echter al erg veel gegeven en kreeg dit gaatje simpelweg niet meer dicht omdat ik op mijn limiet zat. Tijdens de 2e passage op De Muur werd ik bijgehaald door de achtervolgers die nog maar met 2 waren. Ik zette me achteraan het groepje maar van uitrusten was niet echt sprake op dit zware parcours. Tijdens de laatste passage op de muur blies ik mezelf een beetje op in het begin waardoor ik op het zwaarste stuk er zelf af moest. Met 5” achterstand kwam ik boven en ik deed alle moeite van de wereld om het gaatje terug dicht te rijden maar de benen waren stikkapot. Dus met een lichte achterstand als 5e de wisselzone in en mijn loopschoenen aangetrokken. Het loopparcours was ook niet van de poes met 6 hellingen in totaal. Ik moest mezelf telkens naar boven hijsen en de benen deden niet meer wat ervan gevraagd werd. Gelukkig was de sfeer in het centrum fantastisch wat het afzien toch niet iets dragelijker maakte. Als 8ste kwam ik over de streep helemaal leeg maar wel tevreden. Dit was de mooiste en leukste triatlon/wedstrijd die ik ooit al gedaan heb. En tot slot nog een dikke proficiat aan ploegmakker Tom met zijn indrukwekkende overwinning!
0 Comments
Triatlon Les de l’Eau d’Heure is er eentje om snel te vergeten voor mij. Het zwemmen nog als 2e uit het water kunnen komen, maar toch al met 25” achterstand op latere winnaar Alexis Krug. Het fietsparcours was eigenlijk te zwaar voor mij met 12 pittige hellingen. Daarnaast miste ik ook nog de kracht in de benen die ik normaal wel heb. Hierdoor verloor ik niet alleen tijd op de hellingen maar ook op het vlakke. Ik stapte pas als 12e van de fiets en hoopte om toch nog een goede loopproef neer te zetten. Helaas miste ik ook tijdens het lopen kracht en energie, waardoor ik na één ronde de wedstrijd verliet. Dit is serieus balen en een directe reden voor deze complete offday kan ik niet bedenken. Ik ga dit even laten bezinken maar zal er volgend weekend wel terug staan met nieuwe goede moed op het Bk sprinttriatlon te Gullegem.
Zondag stond de team relay in Zwevegem op het programma. Dit was de tweede wedstrijd van de T³ series en we wilden onze eerste plaats in het klassement bevestigen. Normaal ging ik niet van start in deze wedstrijd omdat ik met de hogeschool op surfstage was in Zuid-Frankrijk. Maar 4 dagen voor de wedstrijd kreeg ik toch te horen dat ik moest invallen omdat Arno uit vorm was en Stef moest werken. Om mij op tijd terug te halen voor de wedstrijd had het team in laatste instantie speciaal voor mij nog een vliegticket geboekt van Bordeaux naar Amsterdam, waar onze teammanager mij kwam ophalen. Dit was ideaal en ik voelde me net een prof-atleet. De wedstrijd zelf dan was heel erg spannend tot op het einde. Jarne startte als eerste van het team en was goed mee met zwemmen en fietsen. Tijdens het lopen moest hij wel een paar atleten laten lopen. Vervolgens zette Marco een goede zwemproef neer en na een korte maar intense achtervolging kon Marco terug aansluiten bij de kopgroep. Ook hij moest in het lopen weer 2 atleten laten gaan, waardoor ik als 3e in het water mocht springen. Ik zwom goed zonder wetsuit en tijdens de wissel haalde ik de kopgroep van 2 terug bij. Ik probeerde direct te demarreren maar dit had geen resultaat. Ook ik moest tijdens het lopen mijn meerdere erkennen, waardoor Tom als laatste ook weer in de achtervolging moest. Tom had echter een superdag en ging op en over iedereen, de eerste plaats was dus weer voor ons! Deze eerste plaats gaf enorm veel voldoening omdat we het niet cadeau hebben gekregen maar toch mooi hebben kunnen afmaken. Door deze fantastische prestatie verstevigen we ook onze leiderspositie in het algemeen klassement van de T³ series. Laat de volgende wedstrijd maar komen!
Zondag 15 mei stond ik aan de start van mijn eerste wedstrijd over de langere afstand. De 111 van Bilzen is een speciaal format en bestaat uit 1km zwemmen, 100km fietsen en 10km lopen. Het weer was niet schitterend met 12°, veel wind en af en toe een regenbui maar persoonlijk houd ik wel van zo’n flandrienweer. De wedstrijd zelf begon niet super voor mij. Ik kon simpelweg niet mee met de snelste zwemmers en kwam als 5e met 40” achterstand uit het water. Na de wissel zat ik in het begin van het fietsen samen met Stenn Goetstouwers. Die wou zo snel als hij kon het gat op de 4 koplopers dichten en hij reed dan ook ongelofelijk hard. Ik wou mezelf niet opblazen en liet daarom Stenn rijden en fietste verder op mijn eigen tempo. Na een tijdje fietsen kreeg ik steun van David De Grooff en in de tweede ronde kwam Hannes Cool en een Duitser erover. Ik pikte mijn wagonnetje aan en keek vanachter in de groep wat de kat uit de boom (wel op reglementaire afstand). In de laatste ronde van het fietsen voelde ik me nog erg goed en zette ik me een paar lange stukken op kop. Ik kwam verrassend fris aan in de wisselzone en het lopen ging vanaf de eerste meter best vlot. Ik kon de 4e en de 5e in de race zien lopen en het leek dat ik wat kon inlopen op die mannen. Na de eerste bevoorrading van het lopen begon ik wat last te krijgen van mijn rug, de pijn werd steeds feller en na een tijdje was heel mijn onderrug verkrampt. Ik moest noodgedwongen even stoppen om mijn rug te stretchen. Hier verloor ik wel wat tijd mee en toen ik terug kon starten was heel mijn tempo eruit. Ik kon me uiteindelijk toch terug herpakken en versnellen en kwam zo als 10e over de streep. Met dit resultaat ben ik best tevreden voor mijn eerste langere afstand, maar er had wel meer ingezeten. In ieder geval heb ik de smaak nu wel te pakken, en in de toekomst ga ik meer van dit soort werk doen.
De tweede week van de paasvakantie gingen we met enkele leden van het team op stage naar Lloret de Mar. Deze stage werd georganiseerd door onze sponsor triatlonstage.be en naast het team gingen er nog heel wat andere triatleten, hun familie en zelfs paralympiër Peter Genyn mee. Tijdens de stage werd er goed getraind door iedereen. Er werd elke ochtend gezwommen in het prachtige 50m-bad van Lloret de Mar, en op woensdag stonden er zelfs een twee zwemtrainingen op het programma. Toch lag de focus tijdens de trainingsstage niet op het zwemmen maar op het fietsen. De eerste dag werd er gezamenlijk met heel de groep een korte, rustige en relatief vlakke rit gereden. De dagen erna werd er gesplitst in 5 groepen volgens niveau en afstand. De mannen van het team zaten uiteraard in de snelste groep en reden ook het meeste afstand. De vrouwen van het team hadden een eigen groep aangevuld met enkele jeugdatleten en dit onder deskundige leiding van trainer Jokes. De mannen van het team waren in goede doen op de fiets en waagden zich op de laatste dag van de stage nog aan een korte klimtijdrit, georganiseerd door de Estse triatlonlegende Ain Alar Juhanson. We presteerden allen sterk en eindigden allemaal in de top 8, wat niet slecht is op het einde van een vermoeiende trainingsstage. Naast zwemmen en fietsen werd er uiteraard ook gelopen. De eerste looptraining ging door op een kletsnatte piste met gietende regen maar dit hield ons niet tegen om toch een stevige training af te werken. De andere looptrainingen werden gelukkig wel afgewerkt onder een stralend zonnetje. Tijdens deze trainingen lag de focus wat meer op techniek , een beetje duur en af en toe eens een tempowisseling. Conclusie: het was weeral een topstage die veel te snel gedaan was!
Zaterdagochtend spraken we met het team af in fitness Timerelease te Lier. Hier kregen we onder leiding van onze kinesist Koen een uitgebreide kracht- en stabilisatietraining. De training was wel niet erg zwaar met het oog op de wedstrijd in de namiddag. Na de training aten we nog speciale wedstrijdpannenkoeken in de fitness alvorens we gezamenlijk naar de wedstrijd liepen. Ik liep de 10km en wist niet goed wat te verwachten want dit was terug mijn eerste loopwedstrijd na de winterstop. Het startschot werd gegeven en ik nestelde me direct achteraan in het tweede groepje. Eigenlijk lag het tempo voor mij iets te hoog in deze groep maar anders moest ik alleen tegen de wind opboksen. Iets over de helft moest ik het te snelle tempo dan toch bekopen en ik loste uit het groepje. Daarna waren het nog zware eenzame kilometers tot aan de finish maar ik probeerde toch mijn tempo zo hoog mogelijk te houden. Ik finishte als 8ste in een eindtijd van 35’26”. Dit is geen goed resultaat maar het is ook niet barslecht. De dag na de natuurloop in Lier stond de zwemwedstrijd voor triatleten op het programma. De benen waren nog enorm stijf maar ik was wel benieuwd welke tijd ik zou neerzetten. Ik mocht meezwemmen in de laatste en snelste reeks en dit was geen cadeau. De mannen naast mij vertrokken enorm snel en na 100m had ik al een serieuze achterstand. Mijn benen en armen functioneerden niet zoals ik het wou maar ik bleef toch mijn best doen (ik wou namelijk niet trager zwemmen dan Margot). Ik kwam aan in een tijd van 4’22” en daar kan ik niet tevreden mee zijn. Het mindere gevoel op training van de laatste weken werd hier in wedstrijd bevestigd. Na de individuele 400m stond er ook nog een 4x100m aflossing op het programma. Ik mocht van ons team de spits afbijten, maar moest al terrein prijsgeven op het snelste team. Die achterstand werd daarna alleen maar groter en we finishte dan ook als 2e ploeg op een ruime achterstand. Erg jammer, maar de andere ploeg was simpelweg te sterk voor ons. Misschien kunnen we volgend jaar revanche nemen als we met zijn allen weer wat beter zijn. Het was een leuk maar vermoeiend weekend en de resultaten of tijden waren niet wat ik verwacht of gehoopt had. Toch laten we de moed niet zakken en blijven we trainen zodat we volgende keer terug beter presteren.
Na 3 dagen stage in Wachtebeke samen met de KTT jeugd, gingen we met het team nog verder op stage naar Gent. We verbleven in een gezellig hostel in het hartje van Gent. De mannen lagen met 9 samen op de kamer wat leidde tot één grote rommelhoop maar veel sfeer en hilariteit. De dames lagen slechts met 4 op de kamer en daar was het ook net iets ordelijker en rustiger.
In het hostel kregen we een zaaltje toegewezen waar we onze wattbikes konden opstellen en stabiliteitstrainingen konden uitvoeren. Toen alles deftig geïnstalleerd was, werd er dan ook meteen stevig ingevlogen met een pittige video van Sufferfest. Voor de rest van de dag stond er niks meer op het programma en konden we wat uitrusten. De volgende dag werd gestart met een lange zwemtraining in het fantastische 50m-zwembad te Gent. Daarna werd er gegeten en keerden we terug naar het hostel. De tweede training van de dag was weer een intensieve sessie op de wattbike gevolg door een rustig koppelloopje. Aangezien we maar 4 wattbikes bijhadden werden we onderverdeeld in verschillende groepen naargelang niveau. De lengte van de koppelloop was ook verschillend voor elke groep. Nadat de laatste groep klaar was, was het tijd om te genieten van het heerlijke avondmaal dat was bereid in samenspraak met onze voedingscoach Johnny. Dinsdag moesten we vroeg opstaan want we werden om 8 uur verwacht in het Vlaams Wielercentrum Eddy Merckx. Na een korte uitleg werden we de wielerpiste opgestuurd om toertjes te rijden. De eerste rondes verliepen bij de meesten een beetje aarzelend maar al snel was iedereen er goed mee weg en werd er ook wat sneller gereden. Op het einde reden we nog een afvallingskoers en die werd gewonnen door mezelf. Het was een aparte en leuke ervaring en de tijd vloog dan ook snel voorbij. Na een goed middagmaal en een platte rust stond er een zeer zware pistetraining op het programma. Het weer zat niet echt mee maar er werd toch stevig getraind en na de training waren er heel wat vermoeide gezichten. Toch zat de dag er nog niet op want we doken ook nog in het zwembad voor een korte rustige zwemtraining. De dag erna werden we ’s ochtends weer in het zwembad verwacht voor wederom een zeer zware training. De vermoeidheid was bij de meesten al behoorlijk groot maar toch werd de training flink afgewerkt. In de namiddag vergezelde kinesist Koen ons en die gaf meteen een stabiliteitstraining. Na de stabiliteitstraining trokken de meeste atleten nog even hun loopschoenen aan voor een korte herstelduurloop. Ondertussen was het al donderdag en de voorlaatste dag van de stage. Deze dag werd gestart met een uitgebreide stabiliteitstraining van kinesist Koen. Na de stabiliteitstraining stond er ook een pittige wattbiketraining op het programma met lange intensieve blokken. De derde training van die dag was een relatief rustige looptraining op de piste. Eerst werd er naar de piste gelopen, daarna wat losmaakoefeningen en techniekoefeningen gevolgd door de effectieve training. Na de training liepen de diehards rustig terug naar het hostel, terwijl de rest ter plekke wat losliep en daarna met de auto terugging. De vierde en laatste training ging door in het zwembad en was een rustige techniektraining. Na deze training zijn we met zijn allen ribbetjes gaan eten en er waren er enkele bij die grote honger hadden. De laatste dag werd de stage afgesloten met een middellange zwemtraining. Na de zwemtraining keerde iedereen moe maar voldaan naar huis. Het was weer een topstage want er is goed getraind en de teamsfeer was fantastisch! Gisteren stond de laatste wedstrijd van het seizoen op het programma in Lille. Deze wedstrijd was de laatste manche van de topcompetitie en de inzet was dus hoog. Konden we nog een plaatsje opschuiven en het eindklassement winnen of tuimelen we nog naar beneden? Voor de wedstrijd was de spanning dan ook te snijden. Uiteindelijk was het dan zover en mochten we te water gaan klaar voor de start. Tom en ik kwamen bij de eersten uit het water, Arno, Yorben en Frederik zwommen minder goed en verloren ongeveer 1’. Na één fietsronde werd duidelijk wat de posities waren. Tom en ik zaten beiden vooraan in de kopgroep, Arno zat in de 3e groep, Yorben en Frederik zaten nog in een groepje daarachter. Tijdens het fietsen werden de verschillen tussen de fietsgroepen steeds groter, waardoor de groepen met ruime verschillen in de wisselzone terug aankwamen. De situatie zag er voor ons team niet erg rooskleurig uit maar toch bleven we vechten voor elke plek. Tom had nog goede loopbenen en snelde naar een mooie 5e plaats. Ikzelf liep ook redelijk en kwam als 17e over de streep. Arno gaf alles en kon in een sprint als 37ste finishen. Yorben vond zijn loopbenen van de afgelopen wedstrijden niet en kwam ontgoocheld als 52ste binnen. En ten slotte finishte een vermoeide Frederik als 61ste na veel kopwerk te hebben verricht voor Yorben. Dit was over het algemeen niet het resultaat waar we op gehoopt hadden. Er braken zelfs nog spannende tijden aan want het kon zijn dat we naast het podium van het eindklassement vielen. Een beetje later uit ons lijden verlost en kregen we te horen dat we nog nipt de 3e plaats hadden gehaald. Dit was toch een hele opluchting en na een teleurstellende wedstrijd moeten we eigenlijk toch wel enorm fier zijn dat we onze doelstelling, podium in de T³ competitie, hebben behaald. En aangezien we nog één van de jongste ploegen van heel de competitie hebben, ziet de toekomst er goed uit. Bedankt aan alle supporters, sponsors en begeleiders voor de fantastische ondersteuning en het mooie jaar!
De triatlon van Mechelen deed ik mee na een zware trainingsweek en dus stond ik niet volledig fris aan de start. Het zwemmen ging behoorlijk en ik kon als 3e uit het water komen. Met het fietsen ontstond er een kopgroep van 4 man waarin er erg goed werd samengewerkt. Zo konden we nog 20" extra wegrijden van een groot achtervolgend peloton. Het lopen ging zoals verwacht een beetje stroef, maar al bij al viel het nog best mee. Ik werd uiteindelijk 8ste algemeen en 2e belofte. Dit was een goede bevestiging van de vorm een week voor de finale van de T³ Series. Nu nog een week goed uitrusten zodat ik in Lille fris aan de start kan staan.
Afgelopen woensdag nam ik deel aan de Zwintriathlon. Dit jaar mocht ik mee vertrekken vanuit het eerste startvak in de pro-wave. De start van het zwemmen kostte me wat moeite maar naarmate het zwemmen vorderde begon ik onder stoom te komen. Ik kwam als 3e uit het water en kon me bij de start van het fietsen comfortabel in de kopgroep nestelen. Tijdens het fietsen probeerde ik energie te besparen door me voornamelijk te beperken tot volgen. Ik kwam samen met de koplopers in de wisselzone naar het lopen. Het lopen ging nog uitstekend bij mij, toch moest ik in het begin van de 2e ronde een supersnelle Rob Woestenborghs laten passeren. Teammakker Tom had ook een heel sterk loopnummer en kon mij in de laatste 500m nog inhalen. Jammer dat ik met mijn 6e plaats net naast een top 5 grijp in de grootste triatlon van België. Maar ik moet toch heel tevreden zijn dat alle puzzelstukjes eens in elkaar vielen tijdens de wedstrijd.
|
Archives
July 2016
|