Wat een belangrijke wedstrijd moest worden draaide uit op een flater. Ik stond in de ochtend al op met buikkrampen en moest om de 5 minuten naar het toilet. Vooraf had ik met Tim afgesproken dat ik hem ging helpen. Het zwemmen ging goed en ik vormde de schakel tussen de kopgroep en Tim. Op het einde moest hij toch een klein gaatje laten maar de schade was beperkt. Tot daar ging alles volgens plan, maar daarna liep alles mis. In de wisselzone was mijn racebelt kapot gesprongen en Tim raakte niet in zijn schoenen. Toen we uiteindelijk weg waren wou ik het gat naar de kop zo snel mogelijk dichten. Ik deed dit iets te enthousiast en vloog uit de bocht. Ik kon nog recht blijven maar Tim lag tegen de grond. Toen hij weer op zijn fiets zat begon ik weer gas te geven, weeral iets te enthousiast. Tim had nog last van zijn val en had de rol gelost, zonder dat ik het doorhad. Toen ik dat uiteindelijk toch doorhad, wist ik niet goed wat te doen. Plots meende ik in de verte de kopgroep te zien rijden. Dan maar zo hard mogelijk rijden tot in de kopgroep, dacht ik. Toen we ze bijna hadden ingehaald merkte ik dat het niet de kopgroep was die voor ons reed. De moed zakte me in de schoenen en ik zette me gedurende de rest van het fietsen achteraan. Op het einde van het fietsen werd mijn groepje nog ingehaald door een grote groep achtervolgers. Ik kwam als laatste uit de wisselzone, en het lopen ging meteen niet goed. Ik kreeg weer last van buikkrampen en stapte uit de wedstrijd. Een enorme teleurstelling, mijn eerste DNF.
